تصاویری بکر و دیدنی از سرخپوستان آمریکا
نیکو: «ادوارد شریف کرتیس» زندگی خود را وقف عکاسی از بومی‌های سرزمین آمریکا کرده است. در بین سال‌های 1907 و 1930، او بیست مجموعه عکس، به نام «سرخپوستان آمریکا» تهیه کرد که راوی شیوه زندگی آن‌هاست؛ شیوه ای که امروزه پایان یافته است.
او کار خود را در سال 1895 و با ملاقات شاهدخت آنجلین آغاز کرد؛ این شاهدخت که کیکیسمولو نامیده می‌شد، دختر سیاتل، رئیس قبیله‌ای به همین نام بود. جالب است که شهر سیاتل هم به اسم او نام‌گذاری شده است.
سه سال بعد، موسسه ملی عکس آمریکا، سه عکس از آثار کرتیس را برای یک نمایشگاه بزرگ انتخاب کرد. دو تا از آن‌ها عکس‌هایی از آنجلین بود (به نام‌های صدف جمع کن و حفر کننده آرام) و دیگری به نام «به سوی میهن»، که توانست جایزه بزرگ و مدال طلای این نمایشگاه را به دست آورد.
در سال 1906، «جی.پی مورگان»، بانکدار و خیّر معروف، کرتیس را به تهیه مجموعه‌ای از سرخپوستان گماشت. او برای کارش 75 هزار دلار دریافت کرد. انتظار می‌رفت این کار در طی پنج سال تمام شود، اما در عوض کرتیس به مدت بیست سال برای آن تلاش کرد.
کرتیس، علاوه بر عکاسی، بیش از 10 هزار صفحه، از زبان و موسیقی سرخپوستان جمع‌آوری کرد. همچنین به مستند کردن لباس‌ها و تاریخچه این قبایل نیز همت گماشت و از سنت‌های غذایی، خانه‌ها و جشن‌هایشان هم با جزئیات کامل یادداشت برداشت.
در سال 1912، کرتیس فیلمی به نام «سرزمین شکارچیان سر» ساخت. این اثر، اولین فیلم بلندی است که تمام بازیگرانش سرخپوست‌اند. فیلم برای او هزینه‌ای معادل 20 هزار دلار در پی داشت و درنهایت به موزه تاریخ طبیعی آمریکا فروخته شد.
او برای ساخت این مجموعه‌ها از سرخپوستان، مدت‌های مدیدی از خانه خود دور بود. همسرش کلارا، تصمیم به جدایی از او گرفت. پس از طلاق در 1919، کلارا صاحب استودیوی عکاسی و اصل تمام نگاتیوهای کرتیس شد. به همین دلیل، کرتیس به استودیوی خود رفت و نگاتیوهای شیشه‌ای خود را، پیش از اینکه به دست همسرش بیفتد، نابود کرد.
کرتیس در 19 اکتبر 1952 در اثر حمله قلبی در شهر لوس‌آنجلس درگذشت. او هنگام مرگ 84 ساله بود.
پرینت‌هایی از اصل عکس‌های او از سرخپوستان آمریکا، در حراج‌ها به قیمت بسیار بالایی فروخته شده است. چون تنها 272 کپی از آن موجود بود.
او با اینکه عموماً به‌عنوان عکاسی ماهر ستایش‌شده است، اما در معرض اتهاماتی نیز هست: او را متهم می‌کنند که عکس‌ها را دست کاری می‌کرده و برای بعضی از عکس‌ها صحنه‌سازی کرده است. او معمولاً هر نوع رد پایی از نوگرایی در زندگی سوژه‌هایش را حذف می‌کرده، به برخی از سرخپوستان برای پوشیدن لباس‌های سنتی‌شان پول می‌داده و جشن‌هایشان را بازسازی می‌کرده است.
بااین‌حال، عکس‌ها و دست‌نوشته‌های کرتیس تقریباً تنها بازماندگان تاریخ سرخپوستان آمریکا، در ابتدای قرن بیستم است. «دن گالبردنسن» نویسنده زندگینامه او می‌گوید: "آن‌ها (سوژه های عکس‌های کرتیس) به ما خیره شده‌اند و با ظاهری از اعماق تاریخ و از مکانی بسیار دور ما را نگاه می‌کنند. وقتی ما به چهره‌های آن‌ها خیره می‌شویم، انسانیت، زنده و زندگی سرشار از شکوه می‌شود. شکوهی که درعین‌حال با اندوه و غم از دست دادن شریک است. درواقع عکس‌های کرتیس، نشان‌دهنده دنیایی است که همه چیز دارد، اما امروزه از روی کره ما ناپدیدشده است.”
